نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 گروه مدیریت ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران.

2 دانشیار مدیریت ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه اصفهان

چکیده

مقدمه: هدف تحقیق ارائه مدل توسعه کارآفرینی ترکیبی در ورزش بود.

روش پژوهش: این تحقیق از یک طرح کیفی اکتشافی برای بررسی توسعه کارآفرینی ترکیبی در زمینه‌ ورزشی استفاده کرد. 13 نفر از افرادی که سابقه راه اندازی یک کسب و کار ورزشی در کنار شغل حقوق بگیری خود داشتند به روش نمونه گیری هدفمند با کاربرد رویکرد قدرت اطلاعات به عنوان نمونه انتخاب شدند. از مصاحبه نیمه ساختاریافته برای جمع آوری داده های تحقیق استفاده شد و معیارهای مقبولیت (باورپذیری)، قابلیت انتقال و تأییدپذیری برای افزایش اعتبار تحقیق مدنظر قرار گرفت.

یافته ها: نتایج نشان داد الگوی توسعه کارآفرینی ترکیبی در ورزش در برگیرنده عوامل علّی اعم از تمایزات شغل اول و دوم تا قابلیت های فردی است که بر شروع فعالیت کارآفرینی تاثیر دارند. همچنین عوامل زمینه‌ای که فرصت‌های کارآفرینی را شکل می‌دهند از شرایط اقتصادی گرفته تا فناورانه‌های دیجیتال را در بر می‌گیرد. این مطالعه شرایط مداخله‌گر مختلفی از جمله محدودیت های مالی و سازمانی را آشکار کرد که ممکن است توسعه کارآفرینی را تسهیل یا محدود کنند. مدل همچنین راهبردهای سازمانی تا فناورانه را در بر می گیرد. در نهایت، این مدل پیامدهای بالقوه ای را در سطوح فردی تا اقتصادی ترسیم می‌کند و تأثیر گسترده‌تر کارآفرینی ترکیبی در زمینه‌ ورزشی را نشان می‌دهد.

نتیجه گیری: این مطالعه با ارائه یک چارچوب مفهومی خاص ورزشی، به دانش رو به رشد در مورد کارآفرینی ترکیبی کمک می‌کند. یافته‌های این مطالعه دستاوردهای منحصر به فردی برای کارآفرینان حوزه ورزش و سیاست گذاران و تصمیم گیران آن دارد.

کلیدواژه‌ها

موضوعات

عنوان مقاله [English]

Hybrid Entrepreneurship Development Model in Sports (A Qualitative Study)

نویسندگان [English]

  • Hashem Cheraghi Hafshejani 1
  • Ahmad Ali Asefi 2

1 Department of Sport Management, Faculty of Sport Sciences, University of Isfahan, Isfahan, Iran.

2 Associate Professor of Sports Management, Faculty of Sports Sciences,, University of Isfahan, Isfahan, Iran.

چکیده [English]

Introduction: This study aims to develop a model for hybrid entrepreneurship in sports using a qualitative approach.

Methods: The research adopted an exploratory qualitative design to examine hybrid entrepreneurship development in a sports context. Thirteen participants with experience in launching a sports business while maintaining salaried employment were selected through purposive and convenience sampling, following the information power principle. Data was collected via semi-structured interviews, and credibility, transferability, and confirmability were ensured to strengthen the study’s validity.

Results: The results revealed that the hybrid entrepreneurship development model in sports consists of several key components. Causal factors such as differences between first and second jobs and individual capabilities drive entrepreneurial activity. Contextual factors, including economic circumstances and digital innovations, shape entrepreneurial opportunities. Intervening conditions, such as financial and organizational constraints, may either facilitate or hinder entrepreneurial growth. The model also encompasses strategies ranging from organizational to technological approaches, along with potential consequences spanning individual, organizational, and economic levels. These findings illustrate the broader impact of hybrid entrepreneurship in sports.

Conclusion: This study advances the understanding of hybrid entrepreneurship by proposing a sport-specific conceptual framework. The findings offer valuable insights for sports entrepreneurs, policymakers, and industry decision-makers and it can help grow hybrid entrepreneurship in sport.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Business
  • Development
  • Entrepreneurship
  • Hybrid Entrepreneurship
  • Sports